Oprócz tradycyjnych łodzi dhow, ngalawa to jedna z najpopularniejszych łodzi występujących na Zanzibarze. Jest ona charakterystyczna dla dużej części wybrzeża Suahili w Afryce Wschodniej. Ngalawa to rodzaj katamaranu z dwoma pływakami do stabilizacji. Służą one do przewozu towarów i ludzi na niewielkich dystansach. Jednak ich główne zastosowanie jest w rybołówstwie. Używane są przez miejscowych rybaków do połowów sieciami, sznurami haczykowymi czy pułapkami.

Podobnie jak cały Zanzibar łódź, łączy elementy zaczerpnięte z kilku kultur m.in. trójkątny żagiel arabski, stabilizator indonezyjski a ster o chińskiej genezie. Początkowo zastosowanie stabilizatora dwustronnego trafiło na Madagaskar z Indonezji najprawdopodobniej w VII w. Kolejnym miejscem gdzie zastosowano tę technologię były  Wyspy Komorskie, a dalej trafiły na sąsiadujące wybrzeże Afryki.

Głównym materiałem do wykonania łodzi jest drewno mangowe. Kadłub łodzi jest z ociosanego i wyżłobionego pnia drzewa. Szkutnicy potrzebują drewna, które jest odporne zarówno na wilgoć, jak i na sól. Do wyrobu łodzi używają oni również metalu, włókien roślinnych oraz płótna do charakterystycznego trójkątnego żagla.

Kadłub nglawy jest bardzo wąski, przez co wywrotny. Żeby móc pływać tą konstrukcją kadłub połączony jest z pływakami z desek. Mają one za zadanie zwiększenie stabilności łodzi oraz zapobieganie jej dryfowaniu. Wygląda to dosyć prowizorycznie, ale spełnia swoje zadanie. W gnieździe masztowym zamocowany jest drewniany maszt, na którym zawieszono płócienny żagiel trójkątny, charakterystyczny dla arabskich łodzi zwanych dhow. Łodzie te można spotkać na wybrzeżu Półwyspu Arabskiego, Indii i Wschodniej Afryki.

Najsłynniejszym miejscem, gdzie budowane są łodzie na Zanzibarze jest Nungwi. Położona jest ona na północny skraju wyspy. Mieszkańcy tej wioski od pokoleń znają tajniki budowy łodzi, i są one przekazywane z pokolenia na pokolenie. Co ciekawe metody budowy nie są nigdzie spisane. Łodzie wyrabiane są również bez użycia źródeł energii. Do obróbki drewna wystarczają lokalne narzędzia takie jak piła, ręczne wiertło czy drewniany klin.

Większą jednostką pływająca od ngalawy jest dhow i bardziej przypomina klasyczne łodzie. Wykonywane są one z materiałów dostępnych na wyspie. Szkielet zbudowany  jest z naturalnie powyginanych korzeni mangrowca. Do poszycia wykorzystywane są deski z drewna mahoniowego bądź migdałowca indyjskiego . Uszczelnienie wykonywane jest z włókien kokosowych nasączonych olejem  z palmy.

Lasy Mangrowe występują w niewielu miejscach na świecie, ponieważ rosną w bardzo specyficznych warunkach.  Na mokradłach rzecznych delt, które wpływają do oceanu powstają płytkie zatoki. To właśnie w nich drewno mangrowca jest zalewane poprzez codzienne przypływy. Miazga drzewna narasta bardzo powoli, a dzięki soli zawartej w wodzie staje się ono  bardzo ciężkie oraz twarde. Konary mangrowców są naturalnie powykrzywiane, przez co ten rodzaj drewna idealnie nadaje się do budowy łodzi. Konary montowane do stępki łodzi, najpierw są sortowane w zależności od wykrzywienia i układane ma plaży. Te łodzie podobnie jak mniejsze jednostki budowane są bez użycia prądu. Łodzie Dhow są różnej wielkości, od małych kilkuosobowych jednostek zdolnej do żeglugi na płytki wodach zwanej Badan, aż do dużych jednostek pełnomorskich.  Służą one do transportu zarówno towarów, ludzi oraz rybołówstwa. Łodzie Dhow wpisały się również w mroczna historię Zanzibaru. Były one wykorzystywane do transportu niewolników sprzedawanych na Zanzibarze, na którym znajdował się jeden z większych targów niewolników.

Wyjazd zorganizowany przez: